🫎 Jak Nazywa Się Samiec Muchy

Jak szukać ; Wyszukiwanie głosowe samiec świni, rozpłodowy: warchlak: Krzyżówki mogą różnić się od siebie wielkością, stopniem trudności

Jego „ żona ”, czyli łania jest o połowę, od niego, lżejsza. W ciągu roku samica rodzi jedno lub dwoje młodych, zwanych cielętami. Jak się nazywa młody samiec jelenia? Młode są nazywane koźlętami. U jeleni z kolei samca nazywa się bykiem, samicę łanią, a młode cielakami. Sarny są też.

Mucha ciekawostki o muchach – najbardziej obrzydliwe fakty na temat much. Muchy i ich tajemnice 1) Mucha domowa (Musca domestica), to pospolity owad występujący na całym świecie. Historia muchy 2) Muchy pojawiły się na świecie ok. 200 milionów lat temu. 3) Pierwotnie występowały w umiarkowanej strefie klimatycznej. Wiadomo na przykład, że na obszary tropikalne muchy zostały przeniesione przez człowieka. Dotarły tu w 1780 roku, na pokładzie okrętu kapitana Arthura Phillipa. Statek przewoził skazańców i brytyjskie owce. Dopłynął do Australii, w pobliże obecnego miasta Sydney. Jakie są muchy 4) Samice są większe od samców. Mają do 7,5 mm długości (samica) i 5,5 mm (samiec). 5) Mucha ma złoto-czerwono-brunatne oczy, które zapewniają 360° pole widzenia. Czyli widzi wszystko wokół siebie. 6) Mucha ma aparat gębowy, służący do zlizywania pokarmu płynnego lub stałego. Stały rozpuszcza jej ślina. 7) Muchy mają silnie rozwinięty zmysł węchu. I nie przeszkadza im coś, co człowiek uznaje za śmierdzące. A w ogóle, muchy uwielbiają zapach naszego potu, kału i moczu. I wabią je zapachy przygotowywanych przez nas potraw. 8) W przynętach i trutkach na muchy często występuje amoniak, który jest produktem rozkładu białek. Nie lubimy much i je natychmiast odganiamy, więc rzadko jest okazja aby się im przyjrzeć 9) Czym żywi się mucha? Tym wszystkim, co ludzie. A najchętniej spożywa pokarm płynny oraz produkty wilgotne. Chętnie zjada też wydaliny ludzi i zwierząt. 10) Muchy latają dosyć wolno, ok. 8 km/h, a w locie ruszają skrzydłami ok. 200 razy na sekundę. 11) Odnóża much są owłosione i zakończone lepkimi tzw. przylgami. Na przylgach są pazury (aby przyczepić się do powierzchni) oraz miękkie poduszeczki, dzięki którym chodzą też po gładkich powierzchniach. 12) Czy mucha domowa gryzie? Mucha w aparacie gębowym nie ma czegoś, czym mogłaby kąsać np. człowieka. Nie ma też żądła. Kąsać może bolimuszka, jeden z gatunków much, gryzących zwierzęta gospodarskie. Muchy zna każdy, więc jest dużo dowcipów i rysunków na jej temat Krótkie życie muchy 13) Muchy najbardziej aktywne są w ciągu dnia i uwielbiają ciepło słoneczne. Odpoczywają, skrywając się w miejscach zimniejszych – w szparach, na podłodze, na sufitach, na ziemi. 14) Mucha żyje około miesiąca. Ale w budynkach może przetrwać zimę. Zapada wtedy w anabiozę. 15) Jednak niewielu muchom udaje się przezimować. Jesienią muchy dziesiątkowane są przez grzybicę. Rozmnażanie much 16) Mucha dojrzałość płciową uzyskuje już po 9. dniach życia. Po zapłodnieniu składa ok. 100 jaj. Składane są w kale, najchętniej w kale świń. 17) Małe muszki wylęgają się już po dobie. Jedna mucha w ciągu życia składa 600 do jaj. Ciekawostki o muchach 18) W ciągu doby na świecie wylęga się tyle much, ilu ludzi żyje na całym świecie. 19) W kilogramie świńskiego nawozu może być nawet 15 tysięcy larw much. 20) Mucha na swoim ciele przenosi nawet 6 milionów mikroorganizmów, a w jej jelicie jest nawet 30 milionów mikroorganizmów wywołujących choroby. W tym choroby zakaźne, takie jak: dur brzuszny, paratyfus, dyzenteria, cholera, gruźlica, polio, salmonelloza i wąglik. A skoro są one w jej jelicie – są i w jej kale. A muchy załatwiają się gdzie popadnie, na przykład na żywności, którą potem zjadamy. 21) Na koniec dowcip: Jak się nazywa samiec muchy, który jest komunistą? Komuch. Mucha ciekawostki o muchach: (c) Zobacz też:> Przysłowia o muchach> Obrzydliwe rekordy> Dowcipy o muchach | Tags: muchy, mucha, ciekawostki o zwierzętach, owady ciekawostki, mucha ciekawostki, ciekawostki o owadach, ciekawostki o muchach, mucha domowa, muchy ciekawostki, mucha domowa ciekawostki, jaja muchy, ile żyje mucha, samiec muchy, mucha ciekawostki dla dzieci, co jedzą muchy, mucha owad ciekawostki, czym się żywi mucha, mucha domowa rozwój, mucha domowa rozmnażanie, bolimuszka, mucha domowa larwa, mucha zmysły, czy mucha gryzie, czy muchy gryzą

^{Samiec wydaje charakterystyczne odgłosy, zwane popularnie rechotaniem żab (śmieszka wzięła swoją nazwę od głosu, który wydaje samiec podczas godów). W toku godów samiec obejmuje samicę uchwytem ampleksus. W czasie, gdy składa ona jaja, samiec wypuszcza plemniki. Zapłodnienie jaja następuje w wodzie. Rozród} ^{Sporo owadów nazywamy muchami. Ale przecież znacznie się one od siebie różnią zarówno wyglądem, jak i zachowaniem. Przez niektóre chorujemy, inne uprzykrzają nam życie. Jeszcze inne zachwycają nas wyglądem i sprawnością. Są też i takie, które przysłużyły się laicy nazywają brzęczące dwuskrzydłe owady, które szybko latają. Entomolodzy unikają tego określenia ze względu na możliwe nieścisłości i pomyłki. Wolą używać słowa „muchówki”, które określa owady z rzędu Diptera, co oznacza „dwuskrzydłe” (ze względu na to, że tylna para ich skrzydeł uległa zredukowaniu do buławkowatych tworów zwanych przezmiankami). Do tej pory opisano ich na świecie aż 150 tys. gatunków, z czego w Polsce żyje aż 7 tys.! Naprawdę mało kto umie połapać się w tym bogactwie. Do najbardziej znanych przedstawicieli Diptera, których można nazwać muchami, należą np. mucha domowa, mucha plujka, meszki i gzy. O oczach tych owadów można by pisać poematy. Niemal u wszystkich gatunków są one olbrzymie, składają się z tysięcy fasetek, czyli pojedynczych oczu, i zajmują większą część głowy. Niekiedy mają tak wielkie rozmiary (np. u samców niektórych wójkowatych, bzygowatych czy bąkowatych), że zlewają się, otaczając niemal całą głowę. Ponadto mogą być podzielone na górną i dolną część, różniące się wielkością fasetek czy ich ułożeniem, co prawdopodobnie poprawia orientację w locie rojowym. Oczy wielu muchówek iskrzą się rozmaitymi metalicznymi barwami, niekiedy dodatkowo powiązanymi w zmieniające kolory ornamenty. Niestety, te cuda są widoczne zwykle tylko u żywych muchówek. U okazów na szpilkach znikają. Ciało much w toku ewolucji stało się silne i krępe, obrosło mięśniami, skrzydła nabrały znacznie większej mocy, a czułki przystosowały się do dużych szybkości, z jakimi zaczęły się poruszać te owady, i uległy zredukowaniu do kilku segmentów. Larwy much wyspecjalizowały się w życiu w dość jednostajnym wilgotnym środowisku, przez co dosłownie straciły głowy na rzecz malutkich, zredukowanych parzystych, haczykowatych wyrostków, którymi zaczepiają się o elementy otoczenia, żerując lub posuwając się do przodu. Larwy much to dziwne zwierzęta: takie wydłużone, umięśnione worki wciskające się w różne szczeliny. Jeśli chodzi o zredukowaną drugą parę skrzydeł – przezmianki – to ostatnio przeważa pogląd, że są one przede wszystkim narządem zmysłu, monitorującym trajektorię lotu za pomocą czułych receptorów. Poza tym mogą działać jako żyroskop oraz rozrusznik przy starcie. Przyjemnie jest obserwować, jak wykorzystują te umiejętności muchy z rodzaju Fannia, zwane po polsku zgniłówkami. W odróżnieniu od muchy domowej zgniłówki nigdy nie dokuczają ludziom. Każdy widział ich akrobacje powietrzne wykonywane pod lampami. Tylko po co one to robią? Otóż samce przeganiają się z przestrzeni znajdującej się bezpośrednio pod lampą, bo tam przylatują receptywne samice. Kiedyś, być może, był to duży owoc zwisający z drzewa. Analiza materiału filmowego ujawniła, że samiec, który puszczał się w pogoń za konkurentem, reagował korektą lotu na zmianę kierunku lotu uciekającego po 30 ms! Takie reakcje możliwe są tylko w przypadku supersprawnego (i małego!) układu nerwowo-ruchowego. Towarzyszka człowieka Mucha domowa jest zdecydowanie najbardziej domowa spośród wszystkich much, a może i wszystkich związanych z człowiekiem zwierząt. Nie spotyka się jej właściwie poza ludzkimi domostwami. Owady widziane na polu, łące czy w lesie to osobniki „przelotne”, rozprzestrzeniające się z miejsc, gdzie się wylęgły. Mucha ma bowiem wrodzony instynkt zasiedlania domostw odległych o pewien dystans (zwykle kilka kilometrów) od miejsca własnego rozwoju. Podejrzewa się, że pochodzi z Bliskiego Wschodu, skąd wywędrowała z człowiekiem w czasach prehistorycznych i być może chodziła jeszcze po karkach śpiących neandertalczyków. Gatunek ten prawdopodobnie był związany z jakimś zwierzęciem żyjącym przed milionami lat w jaskiniach – stąd u muchy domowej tendencja do wlatywania do „jaskiń”, których odpowiednikami we współczesnym świecie są domostwa. W poszukiwaniu siedliska mucha domowa wlatuje więc w takie otwory jak okna, drzwi czy luki ładunkowe statków i samolotów. W mieszkaniach czuje się świetnie i zawsze znajduje coś do zjedzenia, przy czym nie musi to być pokarm w płynie. Za pomocą ssawki, która jest mięsiście rozbudowanym elementem wargi dolnej, mucha zwilża śliną i zdrapuje malutkimi ząbkami umieszczonymi w rowkach na rozłożonych labellach ssawki nawet taki pokarm jak skórka chleba, zaschnięte mleko albo rozsypany cukier. Muchy dużo jedzą i dużo wydalają. Ich płynne odchody zastygają w postaci ciemnych kropek. W miejscach agregacji much powstają pstre wzorki. Mucha nie ma respektu przed człowiekiem i pewna swojej szybkiej reakcji często ucztuje pod naszym nosem, a nawet odważa się na wędrówki po skórze śpiących ludzi. Właśnie o tym jej „zmyśle czasu” opowiada jeden z odcinków pewnego angielskiego serialu popularnonaukowego, którego autorzy skupili się na sprawności zmysłów różnych zwierząt. Mucha jest mniejsza od nas i choć jej neurony nie przewodzą impulsów prędzej od naszych, to mała odległość, jaką te impulsy muszą pokonać, sprawia, że mucha reaguje na bodziec wielokrotnie szybciej niż my. Film ilustrował to awanturą przy stoliku, przy którym dwie szacowne damy szykowały sobie w filiżankach herbatkę. Przy wrzucaniu kostek cukru do filiżanek trochę herbaty ze śmietanką rozlało się na stolik. Zaraz wykorzystała to mucha, która przysiadła się do rozlanej plamy. Od tej chwili film toczył się w zwolnionym tempie, tak jak może widzieć scenę nie człowiek, ale mucha. Chłepcząc słodką herbatę, owad widział, jak jedna z dam podnosi packę z gazety, aby mu przyłożyć. Ciągle chłepcząc, obserwował spokojnie kątem oka, jak dama bierze zamach i jak gazeta trzymana w jej ręku przemierza dłuuugą drogę. Dopiero gdy gazeta była tuż-tuż, mucha wystartowała do lotu i przebierając szybko skrzydłami, łatwo wyminęła packę, która strzeliła w… filiżankę, siejąc na stole spustoszenie. Innymi ogólnie docenianymi zdolnościami muchy są lądowanie na suficie i chodzenie do góry nogami (umie to zresztą większość owadów, a i niektóre kręgowce, np. gekony). Kiedyś powszechnie mniemano, że mucha przed wylądowaniem na suficie kręci pół salta, bo zawsze po wylądowaniu jest zwrócona tyłem do kierunku lotu. Analiza poklatkowego filmu wyjaśniła, że lądowanie na opak wygląda inaczej. Otóż mucha, jeszcze lecąc, wyciąga do góry przednie odnóża, by uchwycić pazurkami mikronierówności sufitu, a to, co wyglądało na salto, jest właściwie wahadłowym bujnięciem pod wpływem siły bezwładności. Pochód do góry nogami natomiast zapewniają musze wspomniane pazurki oraz płatowato rozszerzone powierzchnie przedostatniego członu stóp. Płaty te są pokryte olbrzymią ilością włosków namaszczonych lepką substancją. Muchy są tzw. obligatoryjnymi wektorami pasożytów i zarazków człowieka, w odróżnieniu od np. tropikalnych komarów czy meszek. Roznoszą zarazki biernie, na nogach, ssawce i poprzez własne odchody. Lista mikroorganizmów jest długa, stanowi więc okazję do straszenia tymi owadami czytelników poradników domowych, tak jak straszy się konsekwencjami niespożywania wystarczającej ilości molibdenu, wanadu czy następstwami spotkania czarnego kota. Obecnie bada się mikrobiom (ogół mikroorganizmów występujących w danym siedlisku) much metodami metagenomicznymi, wyszukując genetyczne ślady rozmaitych organizmów na fragmentach ich ciała. Okazuje się, że na musze może być nawet 5 mln bakterii (najwięcej na nogach i skrzydłach) z kilkudziesięciu gatunków. Tyle co… na 1 cm2 niemytej dłoni. Tak więc zagrożenie ze strony much można porównać z zagrożeniem chorobą brudnych rąk. Czy pozbycie się tych owadów coś daje? Owszem, radykalne podniesienie higieny i eksterminacja much zmniejszają prawdopodobieństwo kontaktu z groźnymi mikroorganizmami, ale odcięcie od wszechobecnego (mimo wszystko!) mikrobiomu powoduje inne zaburzenia (umniejszona odporność na choroby zakaźne czy niedobór bakterii symbiotycznych). Muszki na owocach Czasami po owocach leżących na stole lub parapecie biegają malutkie jasne muszki z czerwonymi oczami i ciemnym końcem odwłoka. Gdyby postawić obok butelkę octu, niemal wszystkie zleciałyby się do niej, tworząc pod zakrętką wianuszek z własnych ciał. Podobnie mogłaby je zwabić butelka wina albo nawet oddech człowieka, który wypił co nieco alkoholu. Zapach octu i alkoholu etylowego to sygnał fermentacji owoców. W obecności tych związków muszki świetnie się czują, a larwy rozwijające się w nadpsutym miąższu muszą radzić sobie ze stałą obecnością alkoholu i mają dokładnie te same enzymy go rozkładające co człowiek. Zachowanie tych muszek sprawia jednak wrażenie, jakby alkoholowe środowisko, do którego lgną, wpływało na nie „rozrywkowo”. Gdy przyjrzymy się im bliżej, zobaczymy zestaw podejrzanych reakcji. Co chwila robią jakieś wygibasy, dziwną gimnastykę skrzydełkami albo ścigają się, a nawet całują w tylną część ciała. Nie są to bynajmniej alkoholowe ekscesy, ale sterowane przez instynkt obyczaje godowe mające na celu tak ważne sprawy jak oszacowanie wartości partnera i jego gotowości do rozrodu. Mamy kłopoty z dobrą polską nazwą tego gatunku. Specjaliści z laboratorium używają zwykle określenia „drozofile”. W popularnonaukowych publikacjach występują one jako „muszki owocowe”. Proponowana jest też nazwa „wywilżna”, ale budzi ona niechęć ze względu na przykre brzmienie i trudności z wymówieniem. Jestem za nazwą drozofila (Drosophila znaczy „kochająca rosę”), ponieważ zawierają się w niej rys pewnego wyobcowania tych muszek z rodzimej przyrody oraz ich laboratoryjna kariera. Drozofila pochodzi z zachodniej Afryki i rozprzestrzeniła się po świecie dopiero w XIX w. wraz z rozwojem handlu cytrusami i bananami. Do laboratoriów trafiła już na samym początku zeszłego wieku, ale rozsławiło ją jako modelowy obiekt badań genetycznych laboratorium Thomasa H. Morgana na Columbia University, skąd szły w świat rewelacje o eksperymentalnym poparciu chromosomowej teorii dziedziczenia. Co się specjalistom od dziedziczenia w drozofili podobało? Morgan w pierwszych latach przerzucił się na nią z organizmów morskich, gdyż była lepszym obiektem do zgłębiania aspektów rozwoju zwierząt. Już w 1912 r. w jego laboratorium otrzymano około ćwierci setki mutantów, co spowodowało skierowanie badań na sprawy dziedziczenia i w rezultacie na coś tak do tej pory egzotycznego jak mapowanie genów w chromosomach. Drozofila nie ma jakiejś jednej cudownej cechy jako organizm laboratoryjny. O jej wartości przesądzają małe wymagania co do warunków życia, niewielkie rozmiary, szybkie tempo rozwoju, łatwe do zaobserwowania i wydzielenia cechy budowy i zachowania, a nade wszystko wspaniałe olbrzymie chromosomy politeniczne powstałe wskutek kilkukrotnej replikacji chromosomowego DNA, znajdowane w komórkach ślinianek larw. Drozofile są przystosowane do szybkiego zasiedlania gnijących owoców. W temperaturze 25°C rozwój zarodka w jaju trwa tylko jeden dzień. Na pożywce drożdżowo-bakteryjnej larwa potrzebuje czterech dni na dojście do stadium poczwarki. Tyle samo potrzebuje poczwarka na przeobrażenie w postać dorosłą. Po następnych trzech (niekiedy tylko dwóch) dniach samica składa pierwsze jaja. Rozwój od jaja do złożenia jaj trwa więc tylko 10–11 dni. Przez pierwsze godziny życia samce i samice nie parzą się, co wykorzystuje się do segregacji muszek przed zapłodnieniem. Samce można odróżnić od samic po czarnym zakończeniu odwłoka (właściwie tylko samce są melanogaster, czyli czarnobrzuche) oraz po obecności na przednich odnóżach prawdziwie męskiego narządu, czyli tzw. samczego grzebienia – kolczastego tworu pomocnego w rozchylaniu skrzydeł partnerkom przed kopulacją. Ponieważ dorosłe samice żyją około 50 dni i składają po kilkadziesiąt jaj dziennie, od jednej otrzymuje się nawet pół tysiąca osobników potomnych. Na jeden projekt badawczy, trwający kilka lat, można zaplanować sto pokoleń drozofili, a to może wystarczyć do wyselekcjonowania bardzo wielu cech. W laboratoriach na całym świecie utrzymuje się tysiące czystych genetycznie linii ras drozofili, niekiedy bardzo zmienionych w stosunku do dzikiej linii wyjściowej. Zasiedlają je szczepy muszek z dwiema parami skrzydeł, podzielonymi oczami i szczególnymi zachowaniami. Te, które się rozmnażają, można trzymać w hodowli (spowolnionej niższą temperaturą). Z kolei niezdolne do rozrodu trzeba pozyskiwać z zamrożonych embrionów. Niedawno rozgłos zdobyła rasa drozofili ze zmodyfikowanym genem fruitless („bezowocny”), zwanym w skrócie fru. Gen ten odpowiada za przebieg zachowań zalotnych u samców. Normalny, dziki i pełen samczych popędów osobnik wykonuje przed samicą ciąg specjalnych znaków wizualnych i sygnałów akustycznych. Kiedy taki samiec zobaczy obiekt choć trochę przypominający samicę, podbiega do niego, wykonuje skłony ciałem i naprzemiennie prostuje skrzydła. Kiedy samica ucieka, podąża za nią, aż uda mu się „poklepać” ją po odwłoku. Wtedy samiec uzyskuje za pomocą smakowych receptorów na stopach potwierdzenie tożsamości obiektu. Jeżeli jest to istotnie receptywna samica, samiec wykonuje serię wibrujących ruchów skrzydeł, nazywanych przez bardziej romantycznie usposobionych badaczy pieśnią miłosną. Kiedy samica pozostaje w miejscu, samiec przytyka na chwilę ssawkę do jej genitaliów i zaraz podejmuje próbę kopulacji. Receptywna samica pozwala na kopulację i rozchyla skrzydła, które samiec podtrzymuje przednimi stopami. Sama kopulacja trwa 10–20 min. Normalnie bierne w takich sytuacjach zachowanie samic zmienia się diametralnie, kiedy metodą manipulacji genetycznej otrzymają one „złożony” na sposób samczy (metoda zestawiania genów nosi nazwę gene splicing) gen fru. Postępują wówczas zupełnie jak samce, wykazując całą gamę zalotnych zachowań w stosunku do innych samic, a także do „zniewieściałych” samców, czyli takich, którzy zostali genetycznie wmanipulowani w produkcję samiczego feromonu. Jeżeli zaś genom samca zawiera gen fru „złożony” na sposób samiczy, to zachowuje się on jak samica, czyli biernie czeka na rozwój wypadków. Zmodyfikowane genetycznie samce i samice formują jednopłciowe grupy ganiających za sobą muszek, czego nigdy nie obserwuje się w naturze (w tym wypadku na zakupionych przez nas śliwkach czy bananach). Drozofile ze zmanipulowanym genem fru nie różnią się wyglądem od muszek normalnych. Rewelacją jednak jest to, że modyfikacja jednego jedynego genu zmienia ich orientację seksualną i nastawienie do życia. Udręka na pastwisku Gzy właściwe (Oestridae) wyglądają dość sympatycznie: są duże, kudłate i mają szeroko rozstawione niewielkie oczy. Nie piją krwi, a osobniki dorosłe w ogóle nie przyjmują pokarmu. Mają jednak co nieco na sumieniu. Ich larwy rozwijają się jako wewnętrzne pasożyty w różnych miejscach ciała dużych zwierząt. Hodowcy krów mieli kiedyś problemy z gzami bydlęcymi, głównie z gatunku Hypoderma bovis. Muchówki te w gorące letnie dni powszechnie nalatywały z głośnym bzyczeniem na krowy i składały jaja na ich skórze. Larwy wnikały pod skórę i wędrowały w okolice grzbietu, gdzie kończyły rozwój. Bydło ma wrodzoną reakcję obronną na nalot gzów. Słysząc bzyczenie, staje się niespokojne i panicznie ucieka od jego źródła. Przypomina to trochę zachowania bydła podczas rui, czyli gotowości płciowej samic, kiedy też odbywają się gonitwy po pastwisku. Stąd mówiono, że bydło się gzi – opisując jednakowo ucieczkę od gzów i rytuały godowe tych zwierząt. Ciekawe, że owo językowe uogólnienie wygląda na zapożyczone z łaciny przez grekę, gdzie giez miał własną nazwę oestrus (Linneusz nadał ją tylko gzowi owczemu). Fachowo ruję nazywa się estrusem, a hormon żeński – estrogenem. Kto by przypuszczał, że nazwy te pochodzą od muchy? Obecnie, ze względu na wzrost higieny i porzucenie tradycyjnych metod hodowli bydła, gzy stały się rzadkością. Nieproszeni czy mile widziani goście? Niektórzy przedstawiciele muchówek to szkodniki roślin. Na przykład masowo zasiedlające zboża gatunki, jak pryszczarek heski, niezmiarka paskowana albo ploniarka zbożówka, mogły drastycznie zmniejszyć plony i być przyczyną głodu na przednówku. Całą muszą entomofaunę (ciekawą!) mają grzyby kapeluszowe. Robaczywki, czyli grzyby zasiedlone przez larwy muchówek (grzybiarkowatych, pryszczarkowatych, bedliszkowatych, ziemiórkowatych), są zmorą grzybiarzy. Ileż to pięknych prawdziwków czy koźlarzy trzeba było odrzucić ze względu na liczne kanały przecinające miąższ i ich niezbyt przystojnych (w ogólnym mniemaniu) mieszkańców! Komary, meszki, jusznice deszczowe, kuczmany, bolimuszki – to wszystko muchówki, z którymi zawieramy znajomość w bolesny sposób. Na pocieszenie warto napisać, że w przeciwieństwie do krwiopijnych muchówek tropikalnych te nasze rodzime są zadziwiająco sterylne i (na razie!) nie roznoszą zarazków poważnych chorób. O meszkach warto wspomnieć też z tego powodu, że mając wygląd typowych „muszek”, bardziej są spokrewnione z komarami niż np. z drozofilami czy innymi owadami o prawdziwie muszej posturze. Larwy meszek żyją w wodach rzek i strumieni i są filtratorami, to znaczy wychwytują z płynącej wody osad organiczny, przyczyniając się wydatnie do jej odczyszczenia. Muchówki mogą też naprzykrzać się zwyczajnie samą swoją liczebnością. Skupiska małych muszek zwanych rojówkami (Thaumatomyia notata), składające się nawet z milionów osobników, mogą pojawiać się niespodziewanie na jasnych ścianach domów, balkonach lub tarasach. Prawdopodobnie są to punkty w krajobrazie, gdzie zaczynają się gromadzić pojedyncze muszki, a gdy ich liczba przekroczy ilość krytyczną, ściągają za pomocą feromonów agregacyjnych do tego miejsca chmary rojówek z całej okolicy. Takie sytuacje zdarzają się wczesną jesienią w przypadku bloków lub domów graniczących z rozległymi trawnikami bądź łąkami, ponieważ rojówka w stadium larwalnym jest drapieżnikiem mszyc zakładających kolonie na korzeniach traw. A czy mamy jakieś korzyści z muchówek? Owszem, i to wiele. Przydają się nam np. drapieżne muchówki zwalczające mszyce. Należą do nich mszycówka i mszycznik, które można kupić w odpowiednich punktach i użyć przeciwko mszycom. Szczególnie sprawdza się ta metoda w warunkach szklarniowych. Mszycówka w stadium larwalnym to pogromca mszyc, gdyż potrafi ich zjeść nawet kilkadziesiąt dziennie. Kupuje się je w formie poczwarek, które wykłada się w szklarni. Z poczwarek wychodzą dorosłe muchówki, które po niedługim czasie same znajdują kolonie mszyc i – jeżeli są samicami – obkładają je jajami. Z kolei larwy much z rodzaju Lucilia przydają się w medycynie do kuracji trudno gojących się ran. Opatrunki zawierające larwy stosuje się z dobrym skutkiem (także w Polsce) przy leczeniu tzw. stopy cukrzycowej. Muchówki są też główną formacją higieniczną w przyrodzie, uprzątającą zwłoki i odchody. Przyczyniają się również w znacznym stopniu do zwiększenia plonów poprzez zapylanie kwiatów i ograniczanie liczebności roślinożerców (pasożytniczych rączycowatych). Muchówki są także ważnym pokarmem, warunkującym egzystencję wielu ryb, nietoperzy czy ptaków śpiewających. Marek W. Kozłowski Katedra Entomologii Stosowanej SGGW} ^{Habitat. Ile żyją muchy? Habitat. Czarna mucha to garbaty komar, długośćktóry jest mniejszy niż 6 mm. Różnica w stosunku do obecnego komara polega na krótszych nogach i tułowiu. Skrzydła owada w spokojnym stanie są złożone jeden na drugim, a jego anteny numer 11 segmentów.} Muchy mogą być prawdziwymi szkodnikami wokół twojego domu, szczególnie jeśli występują w dużych ilościach. Dla niektórych firm, szczególnie tych działających w przemyśle spożywczym, mogą być one ogromnym problemem ze względu na wpływ, jaki mogą mieć na zdrowie konsumentów. Tutaj znajduje się lista informacji i ciekawostek o muchach, o których warto wiedzieć. Ile jest much na świecie? Na każdego mieszkańca Ziemi przypada około 17 milionów muszek. Czy muchy są przydatne do czegokolwiek? Muchy domowe i ich larwy żywią się substancjami odżywczymi w gnijącej materii organicznej. Pozostawiają po sobie resztki, tak by inne organizmy, bakterie i enzymy mogły się dalej rozpadać. Muchy i ich larwy są również ważnym źródłem pożywienia dla dużej liczby drapieżników. Jak jedzą muchy? Ponieważ nie mogą przeżuwać, muszą rozpuszczać pokarm stały w płynie lub przynajmniej w cząstkach o wielkości 0,45 milimetra lub mniejszej. Aby to zrobić, mucha odzyskuje ślinę z żołądka, która rozpuszcza pokarm do momentu, aż stanie się on strawny. Jak szybko rozmnażają się muchy? Samice muchy domowej mogą złożyć ponad 2000 jaj w ciągu zaledwie jednego miesiąca, a po wylęgu mucha potrzebują tylko 10 dni, aby w pełni się rozwinąć. Im cieplej będzie, tym szybciej muchy się wyklują i będą rosnąć. Przeciętny pojemnik na śmieci jest w stanie wyprodukować ponad 1000 nowych much tygodniowo. Czy wszystkie muchy jedzą to samo? Każdy gatunek ma swoje własne preferencje żywieniowe. Różne gatunki muszek są przyciągane do materiału organicznego, różnych źródeł pożywienia, a tym samym do różnych przynęt. Niektóre z nich są wabione resztkami mięsa, inne wolą dojrzałe owoce, a jeszcze inne lubią drożdże lub produkty mleczne. Co muchy robią cały dzień? Większość gatunków much są aktywne w ciągu dnia i stają się nieaktywne w nocy. Gdy dzień dobiega końca, muchy chowają się pod liśćmi lub trawami, na gałęziach lub na pniach drzew. Potem te muchy śpią tam do wschodu słońca. Dlaczego muchy cię denerwują? Chociaż komary i inne krwiożercze owady są przyciągane przez dwutlenek węgla, który wydychamy, wiemy, że system zmysłów owadów pomaga również znaleźć odsłoniętą skórę. Ponieważ skóra w pobliżu naszych twarzy jest często odsłonięta, jest to jeden z powodów, dla których muchy zawsze brzęczą wokół twojej twarzy i rąk. Jak widzą muchy? Mają tysiące malutkich soczewek, tworzą wzrok muchy. Te złożone oczy pozwalają muchom widzieć prawie w 360 stopniach na raz. Widzą co znajduje się za nimi. Co mucha robi na moim jedzeniu? Muchy mogą wypróżniać się co 4-5 minut i robią to wszędzie. Dzięki temu możesz być pewien, że mogą to zrobić nawet na twoim jedzeniu lub na tobie. Czy muchy są brudasami? Muchy nie przebywają w najczystszych środowiskach, chyba że ekskrementy, śmieci i tusze uważasz za czyste środowisko. A gdziekolwiek muchy wylądują, bakterie w tym miejscu mogą przykleić się do ich ciał, zwłaszcza nóg i skrzydełek. Ile skrzydeł ma mucha? W przeciwieństwie do innych owadów, które mają dwie pary skrzydeł, mucha domowa ma tylko jedną parę skrzydeł membranowych. Druga para skrzydeł jest zredukowana i wygląda jak para miniaturowych pałeczek. Ta para skrzydeł służy do balansowania podczas lotu. Czy jaja muchy mogą wylęgać się w twoim żołądku? Miazga jelitowa występuje wtedy, gdy jaja muszki lub larwy złożone wcześniej w pokarmie zostaną spożyte i przetrwają w przewodzie pokarmowym. Niektórzy zaatakowani pacjenci cierpią bezobjawowo. u innych występują bóle brzucha, wymioty i biegunka. Czy muchy czują ból? Ponad 15 lat temu, naukowcy odkryli, że owady, a w szczególności muchy owocowe, czują coś podobnego do ostrego bólu. Kiedy napotykają na ekstremalne ciepło, zimno lub fizycznie szkodliwe bodźce, reagują w taki sam sposób, jak ludzie reagują na ból. Czy muchy są podobne do ludzi? Kilka gatunków much ma podobne geny jak człowiek. Muchy owocowe mają tylko cztery chromosomy, ale ich geny są bardzo podobne do ludzkich. To również czyni je popularnymi w laboratoriach. Czy mucha ma zęby? One nie mają zębów. Zamiast tego mają długi język, który wysysa jedzenie jak słomka. Niektóre muchy piją nektar lub krew. Kiedy mucha ląduje na twoim posiłku, może wymiotować na jedzenie. Kwasy zawarte w wymiocinach rozpuszczają jedzenie, więc mucha może je wysysać. Czy muchy potrafią udawać martwe? Niektóre gatunki much są przystosowane do udawania, że spadają martwe jako sposób na uniknięcie zagrożenia, a kilka innych owadów i pająków również wykazuje takie zachowanie, chociaż zwykła mucha domowa jest znacznie bardziej skłonna do używania swoich błyskawicznych odruchów i odlatywania zamiast udawania martwej.

Jak zimą osy społeczne. Znajome gniazdo szerszenia to domek letni, który staje się pusty wraz z nadejściem zimnej pogody. Gdzie zimą osy zimą, tak jak to robią, zależy od gatunku owadów. Najpopularniejsza i najbardziej znana publiczność, lub jak to się nazywa osy papierowe. W ich rodzinie praktykuje się podział na kasty, płodną

ten muchówka (rząd muchówek) to grupa owadów latających złożona z much, komarów i gzów. Członkowie tej grupy charakteryzują się bardzo krótkim cyklem życia, około 30 dni, jak wyjaśniamy w tym artykule: „Cykl życia much”. Skupiając się na muchach, mamy do czynienia z dobrze znanymi przedstawicielami, takimi jak muszka owocowa, czyli typowa mucha, która ląduje na owocach i warzywach, czy najczęściej występująca w naszych domach mucha domowa. Niektóre rodzaje much żywią się pyłkiem i nektarem, inne owocami i kwiatami, a jeszcze inne są krwiożercze, to znaczy spożywają krew zwierzęcą. Grupa muchówek jest bardzo zróżnicowana, ponieważ ma ponad 100 000 gatunków rozmieszczone na całym świecie, które pełnią różne korzystne role ekologiczne, takie jak zapylanie lub współpracują z rozkładem materii organicznej, podczas gdy inne gatunki mają znaczenie zdrowotne, ponieważ są wektorami chorób. Jednak w tym artykule AnimalWised porozmawiamy o rodzaje much najczęściej, gdzie mieszkają i jakie są ich nawyki ekologiczne. Mucha gnojowa (Scathophaga stercoraria) Należy do rodziny Scathophagidae, powszechnie znany jest również jako żółta mucha obornika i jest dystrybuowany w regiony półkuli północnej, zwłaszcza w Ameryce Północnej i Europie, gdzie występują obficie na obszarach o większej aktywności rolniczej. Jest to mała mucha mierząca około 1 cm. Samiec jest nieco większy od samicy i ma prawie złocistożółty kolor. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że do rozmnażania i składania jaj znajduje się na kale dużych ssaków, takich jak konie, krowy, dziki czy jelenie. Odgrywa bardzo ważną rolę w przyrodzie, ponieważ wspomaga naturalny rozkład odchodów zwierzęcych. Tsetse latać Glossina morsitans morsitans Gatunek ten należy do rodziny Glossinidae, więc należy do grupy znanej jako muchy tse-tse i żyje w bardzo suche obszary afrykańskiej sawanny, a dokładniej w Afryce Subsaharyjskiej. W porze deszczowej zajmuje stanowiska na sawannie, natomiast w porze suchej przemieszcza się w kierunku obszarów zalesionych, gdzie panuje cień i większa wilgotność. Ma około 1,5 cm długości i zarówno samiec, jak i samica są wyłącznie krwiopijne, to znaczy żywią się krwią, więc ich aparat jamy ustnej jest wyspecjalizowany w tej diecie i dlatego są rodzajem much, które gryzą. W przypadku samic mogą żyć do 5 lub 6 miesięcy, podczas gdy samce od 3 do 4 miesięcy. Krew pozyskuje się zarówno od ssaków, jak i gadów, ptaków i innych kręgowców. Ten rodzaj muchy jest wektorem Trypanosoma brucei, pasożyt wywołujący trypanosomatozę afrykańską, popularnie zwaną śpiączką. Mucha stajenna (Stomoxys calcitrans) Znany również jako gryząca mucha, Gatunek ten należy do rodziny Muscidae i chociaż jest rozprzestrzeniony na całym świecie, pochodzi z Azji i Europy. Mucha stajenna jest bardzo podobna do muchy domowej, mierzy około 8 mm i jest również kojarzona z działalnością ludzi i zwierząt gospodarskich, ponieważ jest bardzo powszechna w stajniach i kojcach, stąd jej nazwa. Ma to znaczenie sanitarne dla inwentarza żywego i innych drobiu, ponieważ zarówno samce, jak i samice żywią się krwią ludzi i zwierząt i mogą być nosicielami wielu pasożytów i bakterii, wśród których znajdują się trypanosomy i bakterie anthracis), a także inne choroby, takie jak między innymi bruceloza, afrykański pomór koni, anemia. Gzów (rodzina Tabanidae) Gzynki są jak muchy, ale większe, dlatego często uważa się je za rodzaje dużych much. Stanowią grupę złożoną z ponad 1 000 gatunków z rodzaju Tabanus, z rodziny Tabanidae. To muchówki, które mogą mierzyć ponad 2 cm długości i są znane, ponieważ niektóre gatunki, oprócz tego, że są duże, mają brązowe lub pomarańczowe kolory. Są to gatunki, które są aktywne w ciągu dnia i chociaż mogą gryźć ludzi, często widuje się je w miejscach z żywym inwentarzem, które mogą powodować bardzo bolesne ukąszenia z poważną utratą wagi, ponieważ samice wysysają krew, to znaczy żywią się krwią, podczas gdy samce spożywają nektar i pyłek. Ból ich ugryzienia jest spowodowany tym, że ich aparat ustny jest przystosowany do cięcia skóry jak nożyczki, więc zachowują się jak małe ostrza. Na obrazku widzimy bydlęcego bzyka. Odkryj więcej zwierząt żywiących się krwią w tym innym artykule. Mucha strychowa (Pollenia rudis) Ten gatunek muchy należy do rodziny Polleniidae i jest rozpowszechniony w Ameryce Północnej i Europie. Ma około 1 cm długości, a jego nazwa wzięła się stąd, że w najchłodniejszych miesiącach, jesienią i zimą, zimuje w miejscach takich jak strychy czy strychy. Jest bardziej leniwy i wolniejszy niż inne rodzaje much i często gromadzi się w pobliżu okien lub w ciepłych miejscach, ponieważ jest bardzo wrażliwy na zmiany ciśnienia i temperatury, więc w niskich temperaturach szuka schronienia, podczas gdy w upale pogoda i słońce, idzie w otwarte i zalesione miejsca. W stadium larwalnym żywi się dżdżownicami, podczas gdy dorosłe gołębniki latają jest roślinożerny i spożywa od soku do kwiatów lub owoców. Blowflies (rodzina Calliphoridae) Wśród rodzajów much znajdują się również muchy plujkowe, plujki, kaliforydy czy muchy niebieskie, ponieważ są one nazywane pod wieloma względami. Są grupą ponad 1 000 gatunków much z rodziny Calliphoridae i są kosmopolityczne, to znaczy występują niemal na całym świecie, zwłaszcza w strefy tropikalne i umiarkowane. Mierzą około 12-13 mm i są znane z jasnych kolorów, od metalicznych błękitów po zielenie. Wiążą się one z substancjami gnilnymi i rozkładającymi, dlatego wiele gatunków jest wykorzystywanych w medycynie sądowej, ponieważ ich etapy rozwoju są wykorzystywane do określenia czasu zgonu. Ze względu na te nawyki oni są upioramiInnymi słowy, żywią się rozkładającymi się tkankami, a niektóre stają się nawet ważnymi zapylaczami gatunków roślin, które przyciągają je silnymi zapachami. Na obrazku widzimy zieloną muchę Lucilia Cezar. Mucha domowa (Musca domestica) Bez wątpienia wśród istniejących rodzajów much najbardziej znanym jest ten. Gatunek ten należy do rodziny Muscidae i jest jedną z najczęstszych much, jakie możemy znaleźć w domy prawie na całym świecielub. Mierzy od 5 do 8 mm długości i często można go zobaczyć na jedzeniu w ciągu dnia, kiedy jest najbardziej aktywny, podczas gdy nocą odpoczywa w pobliżu jedzenia. Może stać się nośnikiem chorób dla ludzi, ponieważ kiedy siada na pożywieniu, może odkładać zainfekowany kał. Może działać jako wektor dla pasożytów, bakterii wywołujących choroby, takie jak między innymi salmonelloza, wąglik czy cholera, i jest uważany za szkodnika większego niż komary. Jeśli te owady przeszkadzają Tobie lub Twoim zwierzętom i obawiasz się, że przenoszą chorobę, dowiedz się, jak odstraszyć muchy, nie szkodząc im. Muchy drenażowe (rodzina Psychodidae) Znany również jako wilgoć leci lub ćmy, to kolejny rodzaj much składający się z kilku gatunków, które zamieszkują prawie cały świat, z wyjątkiem bardzo zimnych regionów. Są to małe gatunki, które nie mierzą do 1 cm. Jego ciało jest spłaszczone i pokryte kosmkami, stąd nazwa „ćma”. Występuje bardzo często w miejscach takich jak łazienki, odpływy, kanalizacje i kanały ściekowe, zawsze o dużej wilgotności, gdzie pozyskuje pokarm z resztek organicznych. Prawie zawsze siedzi, ponieważ jest dość pasywny, a jego lot jest powolny. Te małe muchy nie stanowią zagrożenia dla ludzi, chociaż inni członkowie rodziny Psychodidae mogą być wektorami chorób, jak w przypadku członków podrodziny Phlebotominae, które przenoszą leiszmaniozę. Mucha owocowa lub ocetowa (Drosophila melanogaster) Należy do rodziny Drosophilidae, muszka owocowa jest również jednym z najbardziej znanych gatunków na świecie. Jego nazwa wynika z faktu, że żywi się i rozmnaża w fermentujących owocach. Jest to gatunek o długości nie większej niż 3 mm, z pewnymi cechami czerwone oczy i żółtawe ciało z częścią ciemnego brzucha. Ze względu na krótki cykl życiowy i cechy genetyczne, ten rodzaj muchy jest od lat wykorzystywany w badaniach naukowych, zwłaszcza w dziedzinach takich jak biologia rozwoju i genetyka. Z tego powodu jest uważany za organizm modelowy, to znaczy służy do badania i zrozumienia wielu prostych procesów rozwoju w innych różnych organizmach. Mucha mięsna (Sarcophaga carnaria) Gatunek ten należy do rodziny Sarcophagidae i występuje w Europa Środkowa i Północna, choć jego obecność na innych obszarach nie jest wykluczona. Jest znacznie większy od innych gatunków much, bo może mierzyć do 1,5 cm długości, a uwagę zwraca ubarwienie ciała, które jest metalicznie szare. Swoją nazwę zawdzięcza nawykom żywieniowym, gdyż mucha ta opiera się na rozkładającym się mięsie, gdzie rozmnaża się i rozwijają larwy, częściej występując w okresie letnim. Jego lot jest szybki i bardzo głośny i jest uważany za bardzo ważny wektor niektórych chorób i bakterii, ponieważ generalnie są one jednymi z pierwszych, które zbliżają się, gdy jest zgniłe mięso i / lub odchody. Jest bardzo powszechny w miejscach takich jak rzeźnie, wysypiska śmieci i wszędzie tam, gdzie gromadzi się rozkładająca się materia organiczna. Inne rodzaje much Chociaż powyższe są najbardziej powszechnymi lub popularnymi rodzajami much, nie są one jedynymi, ponieważ musimy pamiętać, że ta grupa składa się z tysięcy gatunków. Oto kilka innych rodzajów much: Mucha świdra (Pantoftalmus spp.) śródziemnomorska muszka owocowa (Ceratitis capitata) Mała mucha domowa (Fannia canicularis) Mucha piaskowaPhlebotomus spp.) Rogata muchaKrwawienie irritans) Latanie dronem (Eristalis tenax) mucha żurawia (Tipula paludosa) Kwiat muchaSyrf ribesii) Mucha tygrysa (Eristalinus taeniops) mucha pelucila (Volucella pellucens) Latająca mucha o grubych nogach (Syritta pipiens) żółta mucha (Laphria flava) Żółty trzmiel mucha (Bombylius major) Mucha na szpilceNeoitamus cyanurus) Pływająca mucha (Merodon equestris) Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Rodzaje much, zalecamy wejście do naszej sekcji Ciekawostki świata zwierząt. Bibliografia CHINERY, M. 1977. Przewodnik terenowy po owadach w Hiszpanii i Europie. 402 s. Edycje Omegi. MATERIAŁ, L. 1995. Les Diptères d’Europe Occidentale. II. 381 s. Boubée MOURIER, H., O. WINDING i E. SUNESEN 1979. Przewodnik po pasożytniczych zwierzętach w naszych domach. 224 s. Wyd. Omega. POWOLNY, D. (1997). Muchy z Europy Środkowej (Insecta, Diptera, Sarcophagidae). Suplement Spixiana, 24, 1-260. Zdjęcia rodzajów much

Dowiedz się, jak rozpoznać płeć małego królików domowych. Doświadczeni hodowcy mogą rozpoznać samca lub samicę już po 2 tygodniach po urodzeniu zwierzęcia. Jednak ważne jest, aby wiedzieć, że jest przejrzyste i absolutnie precyzyjne określenie płci królika jest możliwe tylko wtedy, gdy dziecko skończy miesiąc.

hiphopforever zapytał(a) o 00:40 Jak nazywa sie samiec muchy ? koleżanki mówija że to muchuj , to prawda ? 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi trolololxd odpowiedział(a) o 00:40 [LINK]sorka za spam 0 0 ι ♥ вℓє odpowiedział(a) o 00:41 nie... to muchi 0 0 Shadekk odpowiedział(a) o 00:46 Jak to jak? MUCH 0 0 morelove odpowiedział(a) o 00:47 po prostu much. 0 0 Ezzix odpowiedział(a) o 11:39 A Giez nie jest przypadkiem samcem muchy ? 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Uwlb78x.

z2636er0dt.pages.dev/2

z2636er0dt.pages.dev/4

jak nazywa się samiec muchy